پيام

nothing special
92/5/29

+ رويِ سنگ قبرش نوشتند اولين باري نَبود که مُرد....

nothing special 92/5/29

:'(

کي؟

منو ميگه

وا! مگه شما چندبار مردي؟؟

:'(

لااااااااااايک

اگر صداي حادثه ام خوابيد رو سنگ گورم بنويسيد :جنگجويي که هيچوقت نجنگيد اما شکست خورد...

:'( :'( :'(

اين روزها اين گونه ام...فرهادواري که تيشه ي خود را گم کرده است آغاز انحدام چنين است...اين گونه بود آغاز انقراض سلسله ي مردم ياران،وقتي صداي حادثه خوابيد بر سنگ گور من بنويسيد...يک جنگجو که نجنگيد اما شکست خورد

مي روم تا درو کنم خود را...از زناني که خيسِ پاييزند از زناني که وقتِ بوسيدن...غرقِ آغوشت اشک مي ريزند مي روم طرحِ غصه اي باشم...مثل اندوهِ خالکوبي هاش مي روم تا که دست بردارم...از جهانِ مَخوفِ خوبي هاش مثل تنهاييِ خودم ساکت...مثل تنهايي خودم سرسخت مثل تنهايي خودم وحشي...مثل تنهايي خودم بدبخت هر دوتا کشته مرده ي مُرده اند...هر دوتا مثل مرد آزرده هر دوتا مثل زن پُر از گفتن...هر دوتا پاي پشتِ

ما جهاني شبيه هم بوديم...آسمان و زمينمان با هم فرقمان هم فقط در اينجا بود...او خودش بود و من خودم بودم در نگاهش نگاه مي کردم...در نگاهش دو گرگ پنهان بود نيشِ تيزِ کنار اَبروهاش...او هم از توله هاي آبان بود با تواَم قابِ عکسِ نارنجي...با تواَم زَرقَباي پاييزي در نگاهت حضورِ مولاناست...پارِکابِ دو شمسِ تبريزي

توي چشمت دوباره ماهي ها...توي چشمت عميقِ اقيانوس توي چشمت هميشه دعوا بود...بين هر هشت دستِ اُختاپوس توي چشمت چقدر آدم ها...داس ها را به باغ من زده اند سيبِ بکري براي خوردن نيست...تا تهِ باغ را دَهن زده اند در سَرت دزدهاي دريايي...نقشه ام را دوباره دزديدند اجتماعي که سارقت بودند...از تو غير از بدن نمي ديدند از تو غير از بدن نمي خواهند...کرم هايي که موريانه شدند عده اي هم که مثل من بودند...سا

ساکنانِ مريض خانه شديم...حالِ ما را اگر نمي داني عقربي را دچار آتش کن...اين چنين است مردِ آباني ماده جغدِ سفيدِ من برگرد...بوفِ کورم چقدر گمراهي من هدايت شدم،هدايت شدم،هدايت شدم،خدا شاهد...بارِ کج هم به منزلش گاهي

بارِ کج هم به منزلش برسد...آهِ من هم نمي رسد به تنت قاصدک هاي نامه بَر گفتند...شايعه ست احتمالِ آمدنت عشق من در جنون خلاصه شده...دستِ من نيست دستِ من،عشقم دست من ناگهان به حلقومت...مرگِ من دست و پا نزن عشقم من مريضم که صورتم سرخ است...شاعري که چقدر تب دارم اندکي دوست رو به رو با من...يک جهان دشنه از عقب دارم در سَرم دردهاي مرموزي ست...مغزم از شعرِ مُرده پُر شده است خط و خوطِ نوار مغزي گفت..

بيت هايي که آفريدمشان...در پيِ روزِ قتل عامِ منند هر مزاري سينا دارد...کل اين قبرها به نام منند مرگِ مغزي ست طعمِ اَبياتم...مزه ي گنگ و ميخوشي دارم باورم کن که بعدِ مردن هم...حسِ خوبي به خودکشي دارم کار اهداي عضوهايم را...به همين دوستانِ اندکم بدهيد چشم و گوشم براي هر کس خواست...مغز من را به کودکم بدهيد

در سَرم رنج هاي فرهاد است...يک نفر بعدِ من جنون بايد تيشه ام را به دست او بدهيد...بعدِ من کاخِ بيستون بايد واي از اين مردِ زردِ پاييزي...واي از اين فصلِ خشکِ پا خوردن واي از اين قرص هاي اعصابي...وقتِ هر وعده بيست تا خوردن مردِ آباني ام بفهم احمق...لحظه اي ناگهان که من باشم هر چه ضد و نقيض در يک آن...کوچکِ بي کران که من باشم

مردِ آباني ام که قنداقي...وسطِ سرديِ کفن بودم بعدِ يک عمر تازه فهميدم...جسدي لاي پيرهن بودم جسدِ شاعري که افتاده...از نفَس،از دو پا،از هر چيز سالِ تحويلتان بهار اما...سال من از اواسطِ پاييز زردي ام از نژادِ فصلم بود...سرخي ام از تبارِ برگي که روزِ ميلادم از درخت افتاد...زيرِ رگباري از تگرگي که

از تبارِ جنونِ پاييزي...کاشفِ لحظه هاي ويراني عقربي در قمر تَمَرکيديم...واي از اين اجتماعِ آباني من تواَم،من خودِ تواَم...شايد شعر دنبالِ هردومان باشد نيمه اي از غمم براي تو...تا خودکشي مالِ هردومان باشد

وااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااييييييييييييييييييييي خداااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااااا..............ســـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــوت

واااااااااااااااااي چي شده ماه تمام من؟؟؟؟؟؟؟.......:)

من هدايت شدم...............هدايت شدم...هدايت شدم خدا شاهده

!!!!!!!!!!!!!!!

دو دقه نبودما!!ملت پيشرفت کردنB-)